kokyu

“Als je klaar bent om zazen te doen haal je enkele malen diep adem. In het Nederlands zeggen we inademen en uitademen. In het Japans zeggen we kokyu. Ko is uitademen en kyu is inademen. Het lijkt misschien logischer dat je inademing eerst komt, maar adem eerst eens uit nadat je je lichaam geïnstalleerd hebt. Als je uitademt adem dan zoveel mogelijk lucht uit door je mond, niet door je neus. Onze uitademing is gewoonlijk erg kort, dus houd je mond open en adem volledig uit zodat je voelt dat je longen worden leeggeperst. Je kunt bij het uitademen iets voorover buigen.

Als je door je mond uitademt voel je heel direct hoe je niet alleen lucht maar ook gifstoffen uitademt uit je lichaam. Als je vervolgens moet inademen stroomt de lucht snel naar binnen. Laat je longen uitzetten zodat je diep kunt ademhalen. Vervolgens adem je weer uit en weer in, op dezelfde manier. Bij het uitademen kun je de spieren in je achterste aanspannen en bij het inademen laat je ze weer los. Daarna adem je weer normaal. Laat je ademhaling zich ontspannen.

Nu we het over de ademhaling hebben moet ik aan een van de favoriete uitspraken van mijn leraar, Koryu Roshi, denken. Hij zei dat je, als je inademt, het hele universum moet inslikken. Als je uitademt, adem je het hele universum uit. In en uit. In en uit. Na een tijdje vergeet je het onderscheid tussen inademen en uitademen; je vergeet zelfs het ademen helemaal. Je zit gewoon met een gevoel van eenheid.” ( Uit: Je leven waarderen- De essentie van zenbeoefening. Taizan Maezumi Roshi. Uitgeverij Asoka)

Een mooi stukje van Maezumi Roshi, een zenleraar die in Los Angeles zenles gaf aan Amerikanen. Hiervoor richtte hij het Zen Centre Los Angeles (ZCLA) op, een centrum dat nog steeds bestaat. Hij wilde graag dat zen verspreid zou worden in het westen en daarvoor droeg hij zijn kennis over aan Amerikanen, onder andere aan Bernie Glassman en Dennis Genpo Merzel, de leraar van mijn leraar Nico Tydeman. Wat dat betreft is Nico mijn zen vader, Genpo mijn zen opa en Maezumi mijn zen grootvader. Daarom vind ik het mooi om een serie over ‘de adem’ met Maezumi te beginnen.

Hij wijst op het adem halen. We hoeven geen adem te halen! We krijgen adem. Als we goed uitademen, dan komt de adem vanzelf. En uiteindelijk vergeten we de adem helemaal. Het ademt, niet ik.  Wat overblijft is een gevoel van eenheid.