” Een koning wilde een heel sterke kemphaan hebben en had één van zijn onderdanen gevraagd er een voor hem af te richten. Eerst leerde deze man de haan de techniek van het vechten. Na 10 dagen vroeg de koning: ‘Kunnen we een gevecht houden met deze haan?’ Maar de trainer zei: ‘Nee, nee, nee. Hij is sterk, maar die kracht is leeg, hij wil aldoor vechten; hij is opgewonden en zijn kracht is snel uitgeput.’ Weer 10 dagen later vroeg de koning aan de trainer: ‘Kunnen we nu het gevecht organiseren?’ ‘Nee, nee, nog niet. Hij is nog te vurig, hij wil steeds vechten. Als hij een andere haan hoort kraaien, zelfs een haan uit een naburig dorp, wordt hij kwaad en wil hij vechten’. Na nog eens 10 dagen vroeg de koning opnieuw: ‘Is het nu mogelijk?’ De trainer zei: ‘Nu windt hij zich niet meer op; als hij een andere haan hoort of ziet blijft hij rustig. Zijn houding is juist, maar zijn spanning is krachtig. Hij wordt niet meer kwaad. De energie en de kracht tonen zich niet meer aan de oppervlakte.’ ‘Dus we kunnen het gevecht houden?’ zei de koning. De trainer antwoordde: ‘Misschien’. Er werd een groot aantal kemphanen bij elkaar gebracht en een toernooi georganiseerd. Maar de hanen konden de haan niet benaderen. Ze vluchtten verschrikt weg. Hij hoefde dus niet te vechten. De haan was een houten haan geworden. Hij had zich verheven boven de training in de techniek van het vechten. Hij had een grote innerlijke energie, die zich niet naar buiten toe manifesteerde. De kracht bevond zich nu binnen in hem en de andere hanen konden slechts buigen voor zijn rustige zelfverzekerdheid en zijn verborgen kracht.”
Uit: Zen en de oosterse martiale kunsten – Een Japanse meester onthult de geheimen van de samoerai. Taisen Deshimaru. Uitgeverij De Driehoek.
woensdag 17 juli 2019